WAT EEN SCHRIK...

Mijn zoon heeft mij nogmaals schrik gegeven ... heeft mij al een paar gegeven maar vandaag (dank God) dat bleeft alleen bij dat. Rond lunchtijd belde ik naar mijn man om te zien of alles in order was, als ik hoor mijn kind wenen als achtergrond ... en ik vroeg of alles in orde was, waar hij antwoordt: "Nou ... goed is het niet echt ...". En dan vroeg ik waarom toen hij me vertelde dat mijn zoon (die is gegaan naar zijn werk met hem) begon te klagen over veel pijn in zijn buik en kon niet stoppen met huilen. Ik vertelde hem dat dichtbij zijn werk was het brandweer die daar kon zien of ze geholpen kunnen worden.En zo was het ...

Brandweer nam hem per ambulance naar het ziekenhuis. Ik verliet het werk, niet wetende de manier waarop ik met de auto daar kon geraken, maar die een mond heeft geraakt in Rome zoals ze zeggen. En ik kom toe op tijd om hem te laten onderzoeken. Na screening en een uur wachten zijn wij naar de medisch kantoor geroepen om bij een zeer vriendelijk docktor te zien. Daar zag zij dat het niet blindedarmontsteking was, want de pijn was precies het tegenovergestelde kant. Het was alleen de darmen die niet goed aan het functioneren waren. Ze gaaf hem een klyster en stuurde hem naar huis om te rusten.


Toen we thuis kwam, liep hij naar de badkamer ... en dan brak de hel los! Plotseling was het veel beter!


Zo leeft een moeder: met de hart constant in haar handen!